Przez niemal cały czas Monty podkreślał, że podstawą dosłownie wszystkiego, co się robi z koniem, jest cierpliwość i zachowanie własnego spokoju. Nie może być mowy o najmniejszej choćby utracie cierpliwości, czy gwałtowności w ruchach. Również często podkreślał konieczność kontroli własnego oddechu, czemu niejednokrotnie dawał wyraz, robiąc ostentacyjnie głębokie "odetchnięcia z ulgą" i opuszczając w dół ramiona - nie tylko po to, by zredukowac poziom własnej adrenaliny, ale także by pokazać koniowi, że "jest luzik" i że zwierzę też może odetchnąć, odpuścić napięcie. Gdy koń robił to pierwszy, Monty również robił tak samo.
Ważna uwaga: jak Gosia słusznie zauważyła opisana niżej praca na dwóch lonżach i częste wykonywanie za ich pomocą zwrotów i zgięć to tak naprawdę jeden z wariantów podobnego ćwiczenia w jeździectwie "klasycznym", mającego rozluźnić konia, zwłaszcza zadu. W tym samym celu Monty między kolejnymi poleceniami oprowadzał konia po bardzo ciasnym kole, niejako zmuszając zwierzę do zgięcia kłody i do krzyżowania zadu. Podczas oprowadzania Monty znajdował się z lewej strony konia, ale prowadził go "od siebie", w kierunku przeciwnym do ruchu wskazówek zegara, przez co średnica koła była jeszze mniejsza. Przyzwyczajanie surowego konia do siodła i jeźdźca
Monty w ciągu około 15 minut wykonał klasyczny, książkowy "join up", pozyskując zaufanie zwierzęcia. Dodatkowym elementem była praca na dwóch lonżach, dzięki czemu Monty mógł łatwo nakłaniać konia do zmian kierunku na kole, do przejść przez środek lonżownika, czy do wykonania cofania. Następnie odbyło się stopniowe zapoznanie konia z potnikiem, potem z siodłem. Wreszcie użyty został manekin, którego stopniowo coraz bardziej nasadzano koniowi na grzbiet. Gdy koń spokojnie zaakceptował takiego "jeźdźca", odbyło się oprowadzanie, a następnie powtórka z join-upu - z tym, że teraz z manekinem na grzbiecie. Wreszcie przyszedł czas na prawdziwego jeźdźca - konia stopniowo przyuczano: najpierw do bliskości człowieka stojącego mu nad grzbietem na schodkach, potem opierającego się na nim, przewieszającego się coraz bardziej przez siodło, a wreszcie - siedzącego w siodle. Całość zakończyła się swobodnym oprowadzaniem konia z jeźdźcem po lonżowniku.
Po kolei:
Skłonienie konia do ruchu to dla niego piewrwszy sygnał "przywództwa" człowieka.
Po kilku(nastu) minutach biegania w obie strony koń wysyła sygnały uległości:
pochyla głowę, zwraca wewnętrzne ucho w stronę człowieka, żuje (rusza żuchwą)
Jest to zaproszenie konia do środka, do kontaktu. Koń podchodzi blisko do człowieka.
Jeśli koń zatrzymuje się w pewnym oddaleniu, wówczas można nieco się cofnąć (ponowne zaproszenie).
Jeśli to nie zadziała, należy powtórzyć przeganianie.
Głowa konia powinna być na wysokości ramienia człowieka. Jeśli koń wyprzedza, należy powtórzyć przeganianie.
Uwaga: za częste tego powtarzanie irytuje konia, co jest niepożądane.
Widać wyraźnie sposób prowadzenia konia po ciasnym kole w celu jego rozluźnienia.
Lina w ręku Monty-ego nie służy w tej chwili do niczego, koń nie jest na niej prowadzony.
następuje powolne oswajanie go z potnikiem. Pierwszy kontakt może wzbudzić zrozumiały niepokój.
pozostaje przy przewodniku mając do niego zaufanie. W efekcie możliwe staje się "głaskanie" konia potnikiem,
co dla zwierzęcia jest przyjemnym bodźcem.
Koń akceptuje to bez oporów.
Siodło może wzbudzić przez chwilę nieco gwałtowniejszą reakcję.
Całość ćwiczenia kończy cofanie konia lonżami o 1-2 kroki.
Tego należy unikać, zwiększając obszerność ruchów powoli.
Jeźdźca asekuruje druga osoba, w razie potrzeby reagując lekko kantarem "dually".
Najpierw jest parokrotne przyzwyczajenie do coraz wyższego ruchu "wznoszącego" jeźdżca,...
najpierw po kilka kroków...
Problemem konia było nieposłuszeństwo przy wsiadaniu: był wtedy niespokojny, kręcił się, ruszał sam z siebie, bez pozwolenia. Tu również zaczęło się od klasycznego połączenia z koniem, również z elementami dwóch lonży. Gdy koń uznał już przewodnictwo człowieka Monty zaczął posługiwać się kantarem "dually". Kantar dość mocno działa na kość nosową i właściwie stosowany (błyskawicznie, z wyczuciem i bez nadmiernej siły) pozwala na przekazanie koniowy sygnału typu "nie wolno", a zwalniany - na danie bodźca pozytywnego (spokój). Proces uczenia się konia następuje w momencie samodzielnego znalezienia przez niego właściwej reakcji na oczekiwania człowieka (tu: spokojnego stania przy służących do wsiadania schodkach). Drugim etapem było nauczenie konia przez dwie współpracujące osoby za pomocą tego kantara i dwóch lonż samodzielnego podchodzenia do schodków i odpowiedniego ustawiania się przy nich. Monty stał kilka metrów od konia, działając nań jedną liną i sygnałami swojego ciała, asystentka stojąca na schodkach działała drugą liną, "przyciągając" zwierze ku sobie. Etap trzeci to już wsiadanie - najpierw spokojne, a na koniec szybkie, nawet z wbieganiem na schodki i szybkim wskokiem w siodło. Każde (sporadyczne) "nieautoryzowane" poruszenie się konia było karane lekkim szarpnięciem liny przywiązanej do kółka trenongowego kantara.
Po kolei:
Przed ćwiczeniem warto sprawdzić, że taka niechęć nie wynika z urazu grzbietu, czy problemów z kręgosłupem.
Po kilku takich reakcjach koń zaczyna rozumieć, że oczekuje się od niego nieruchomości.
Jeździec przyciągając z wyczuciem linę przyciąga konia.
ruszenia konia w tym momencie do przodu lub odsunięcia się w bok.
Problemem trzeciego konia był natomiast strach przed nieznanymi mu przedmiotami. Pierwszym krokiem powinien być jak zwykle join-up. Drugim było stopniowe przybliżanie przedmiotu zamocowanego na końsu długiego (ok. 2 metry) kija. W miarę postępów i powrotu do ogólnego spokoju nastąpiło przejście do coraz bardziej obszernego dotykania i "czochrania" konia przedmiotem po kłębie, po nogach, a w końcu po całym ciele aż do uzyskania całkowitego odczulenia.
Bodźce są stopniowo wzmacniane - koń je akceptuje.
Po kolei:
Porusza się po niej samodzielnie w pełnej swobodzie.
Nauka wchodzenia opornego konia do bukmanki polegała na najpierw wielokrotnym przeprowadzaniu konia przez wąskie przejście między zaimprowizowanymi "ściankami". Później powtarzane był te przeprowadzania przez to samo przejście, ale bardziej zawężone. Kolejnym krokiem była praca w szerokim korytarzu prowadzącym bezpośrednio do trapu bukmanki. Polegała ona na wielokrotnym przyciąganiu i odpychaniu konia w stronę trapu (lub na niego) i od niego. Odsyłanie konia i w ten sposób symulowanie "zakazu wejścia do bukmanki" może wzmóc ciekawość konia, taka manipulacja sprzyja osiągnięciu celu. Z czasem koń zaczął coraz bardziej "zagłębiać się"W kolejnym etapie ten korytarz został mocno zawężony, a całą zabawę powtórzono. Gdy koń wszedł w końcu raz i drugi spokojnie do przyczepy, nastąpiło przyzwyczajanie go do wychodzenia i wchodzenia przednim trapem. Całość ćwiczeń zakończyła się samodzielnym (bez uwiązu) wejściem konia w obie strony.
Po kolei:
